Dostęp do zarzutów tymczasowo aresztowanego. - Forum Prawne : Czy to normalne? I jak mogę się więcej dowiedzieć? Dziękuję. 27-10-2022, 19:56

Tymczasowe aresztowanie (potocznie areszt) – najbardziej dotkliwy ze środków zapobiegawczych stosowanych wobec podejrzanego lub oskarżonego w toku postępowania karnego, polegający na osadzeniu go w stałym miejscu (areszcie śledczym), w izolacji od świata zewnętrznego. Zakres ograniczenia wolności[edytuj | edytuj kod] Tymczasowe aresztowanie, ze względu na swój izolacyjny charakter jest dużo bardziej dotkliwe dla osadzonego, niż pobyt w więzieniu dla skazanych. Aresztowani nie mają, w przeciwieństwie do skazanych, prawa do przepustek, a rozmowy telefoniczne są kontrolowane przez administracje aresztu śledczego i na numery dozwolone przez organ dysponujący. Ich korespondencja jest cenzurowana przez organ śledczy, co powoduje niejednokrotnie wielotygodniowe opóźnienia poczty. Widzenia z najbliższymi uzależnione są od zgody organu dysponującego (prokuratora lub sądu). W niektórych krajach (Norwegia, Szwecja, Ukraina) z tych powodów, po zapadnięciu wyroku sądowego, zalicza się okres tymczasowego aresztowania do ogólnego wymiaru kary pozbawienia wolności w proporcji 1:1,5 lub 1:2[1][2][3][potrzebny przypis][4]. Decyzja o tymczasowym aresztowaniu[edytuj | edytuj kod] O tymczasowym aresztowaniu rozstrzyga sąd na wniosek prokuratora[5], kierując się potrzebą zapewnienia prawidłowego biegu postępowania. Na etapie postępowania przygotowawczego tymczasowe aresztowanie może zostać uchylone lub zmienione na łagodniejszy środek zapobiegawczy także przez prokuratora[6]. Sąd oznacza okres tymczasowego aresztowania, który w zasadzie nie może przekraczać trzech miesięcy (art. 263 § 1). Na postanowienie sądu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania przysługuje zażalenie. W razie potrzeby prokurator może wystąpić o przedłużenie na kolejny okres, który w sumie nie powinien przekroczyć roku (art. 263 § 2). Dotyczy to postępowania przygotowawczego, po skierowaniu do sądu aktu oskarżenia, sąd może nadal utrzymać tymczasowe aresztowanie, tak jednak, aby łączny czas tymczasowego aresztowania nie przekroczył 24 miesięcy (art. 263 § 3). Jednak w szczególnych wypadkach sąd apelacyjny może, na wniosek prokuratora, ten okres przedłużać powyżej 2 lat, teoretycznie bez limitu czasowego (art. 263 § 4)[7]. Rekordem jest „areszt tymczasowy” trwający dwanaście lat i trzy miesiące[8][9]. Sytuacja w Polsce[edytuj | edytuj kod] W Polsce tymczasowe aresztowanie powinno nastąpić tylko wtedy, gdy zebrane dowody wskazują na „duże prawdopodobieństwo”, że oskarżony popełnił przestępstwo[10]. W praktyce jest on nagminnie nadużywany[11]. Osobny artykuł: Areszt wydobywczy. Tymczasowe aresztowanie, zgodnie z kodeksem postępowania karnego, nie powinno być stosowane, gdy wystarczy inny środek zapobiegawczy. Pomimo to środek ten jest w Polsce nadużywany[12], o czym świadczą liczne przegrane przez Polskę sprawy przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka oraz wystąpienie tegoż z 2007 do władz polskich[13][14]. Stosowanie przepisów o aresztowaniu tymczasowym, które powinno być wyjątkiem od reguły, ma charakter „blankietowy” i jest stosowane w sposób mechaniczny[15]. Senator RP Dorota Arciszewska-Mielewczyk w oświadczeniu skierowanym do ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry stwierdziła W 2004 r. do sądów wpłynęło 38200 wniosków o zastosowanie tymczasowego aresztowania, z czego uwzględniono około 90%! Ponadto, jak wskazują szacunkowe dane, niemal 20% osób tymczasowo aresztowanych przebywa w więziennej celi ponad dwa lata. Nierzadko tak długi areszt jest efektem niekompetencji prokuratorów oraz automatycznego przedłużania aresztu przez sądy, bez wnikania w meritum sprawy. Adwokat Michał Tomczak wskazuje jednak, że w wielu przypadkach w okresie tymczasowego aresztowania prokuratura nie podejmuje faktycznie żadnych czynności lub są one niezwykle przewlekłe[17]. W jednej z rekordowych pod tym względem sprawie Adama Kauczora sądy w Katowicach podtrzymywały areszt tymczasowy przez siedem lat i dziesięć miesięcy (od lutego 2000 do listopada 2007). Z zebranych w trakcie postępowania przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka danych wynikało, że w 12% tymczasowych aresztowań ich czas wynosił od 1 do 2 lat, a w 2,5% przypadków przekraczał dwa lata. Równocześnie ETPC wskazał, że naruszenie Konwencji w sprawie Kauczora „wywodzi się z szerszego problemu, który wiąże się ze złym funkcjonowaniem polskiego wymiaru sprawiedliwości”[18]. W sprawie Czesława Kowalczyka[19] areszt tymczasowy był przedłużany łącznie 12 i pół roku[9]. W tej sprawie był również wydany wyrok ETPC, korzystny dla poszkodowanego. Ostatecznie w 2011 roku Kowalczyk został uniewinniony od zarzutu postawionego w 1999 roku[20]. W 2012 roku media nagłośniły sprawę Mariana Wegera, który w areszcie „tymczasowym” w Lublinie jest przetrzymywany bez postawienia zarzutów od 2003 roku, czyli łącznie 9 lat[21]. W 2011 Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy w rezolucji skrytykowało Polskę za ignorowanie obowiązku wykonywania orzeczeń Trybunału Praw Człowieka w zakresie przewlekłości postępowań sądowych oraz nadużywania aresztów tymczasowych[22], zaliczając Polskę do grupy dziewięciu krajów, które ignorują obowiązek wdrażania wyroków ETPC do swojego porządku prawnego[23]. Tendencja stosowania aresztu tymczasowego w sprawach gospodarczych od 2006 roku stopniowo się poprawia – sądy w tych sprawach częściej orzekają inne środki niż areszt tymczasowy. W 2006 roku w sprawach gospodarczych areszt tymczasowy zastosowano wobec 177 osób, w 2008 wobec 75, w 2011 wobec 30[24]. Równocześnie wzrastają kwoty odszkodowań z tytułu niesłusznego aresztowania – w 2009 niesłuszne skazania, aresztowania, zatrzymania i stosowanie innych środków zabezpieczających kosztowały Skarb Państwa 5,3 mln zł, w 2010 – 11,3 mln, a w 2011 – 14,5 mln zł[25]. W 2015 roku po raz kolejny kontrowersje wzbudziła sprawa Macieja Dobrowolskiego, który w trakcie śledztwa i procesu spędził w areszcie tymczasowym ponad 40 miesięcy oskarżony o przemyt narkotyków jedynie na podstawie zeznań jednego świadka[26]. Raport HRW z 2017 zwrócił uwagę na to, że w Polsce tymczasowe aresztowanie ma ekscesowy charakter[27]. Helsińska Fundacja Praw Człowieka zwróciła uwagę na przypadek osoby, której areszt tymczasowy był wznawiany 29 razy. W rezultacie osoba ta była pozbawiona wolności przez niemal 8 lat bez postawienia jakichkolwiek zarzutów. Praktyka aresztów tymczasowych jest kontynuowana, pomimo wyroku ETPCz i licznych upomnień nawiązujących do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka[28][29]. Sytuacja w Niemczech[edytuj | edytuj kod] Untersuchungshaft (dosł. areszt śledczy) stosuje się, jeżeli zaistnieją dwie przesłanki: bezpośrednie podejrzenie popełnienia przestępstwa (dringender Tatverdacht); jedna z określonych w ustawie materialnych przyczyn zastosowania aresztu (Haftgrund) – § 112 ust. 2 StPO: obwiniony uciekł lub się ukrywa, istnieje niebezpieczeństwo ucieczki obwinionego przed postępowaniem karnym (Fluchtgefahr), zachowanie obwinionego stwarza podejrzenie, że będzie on: niszczył, zmieniał, usuwał, ukrywał lub fałszował dowody, wpływał w niedozwolony sposób na współobwinionych, świadków, biegłych, nakłaniał do takiego postępowania inne osoby (Verdunkelungsgefahr). Zobacz też[edytuj | edytuj kod] wymiar sprawiedliwości w Polsce dozór policyjny areszt wydobywczy Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ Olga Sitarz, Anna Jaworska-Wieloch, Prawa osób tymczasowo aresztowanych na tle uprawnień przysługujących osobom odbywającym karę pozbawienia wolności. ↑ Projekt ustawy nr 3413 na stronie Rady Najwyższej Ukrainy. Rada Najwyższa Ukrainy, 2015. ↑ J. Brylak, Tymczasowe aresztowanie – uwagi de lege lata i de lege ferenda, „Wojskowy Przegląd Prawniczy”, nr 4, 2008, s. 94 [dostęp 2020-02-06]. ↑ W Polsce o zaliczać czas aresztowania na poczet nakazuje art. 63 Kodeksu Karnego (Zaliczanie okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet kary) ↑ Art. 250 § 1 ( z 2022 r. poz. 1375) ↑ Art. 253 § 2 ( z 2022 r. poz. 1375) ↑ Art. 263 § 4b: Przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania, o którym mowa w § 4, nie stosuje się w odniesieniu do terminu określonego w § 2, gdy kara realnie grożąca oskarżonemu za zarzucane mu przestępstwo nie przekroczy 3 lat pozbawienia wolności, a w stosunku do terminu wskazanego w § 3, gdy nie przekroczy ona 5 lat pozbawienia wolności, chyba że konieczność takiego przedłużenia jest spowodowana celowym przewlekaniem postępowania przez oskarżonego. ↑ „Oskarżono mnie, że strzelam ludziom w głowy za pieniądze” - Magazyn TVN24 ↑ a b Pismo RPO w sprawie tymczasowego aresztowania Cz. K. (RPO-633462-II/09/PS). Rzecznik Prawo Obywatelskich, 2011. [dostęp 2012-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-25)]. ↑ Art. 249 § 1 ( z 2022 r. poz. 1375). Zgodnie z art. 258 Tymczasowe aresztowanie i pozostałe środki zapobiegawcze można stosować, jeżeli zachodzi: 1) uzasadniona obawa ucieczki lub ukrycia się oskarżonego, zwłaszcza wtedy, gdy nie można ustalić jego tożsamości albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu 2) uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie karne. § 2. Wobec oskarżonego, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo którego sąd pierwszej instancji skazał na karę pozbawienia wolności wyższą niż 3 lata, obawy utrudniania prawidłowego toku postępowania, o których mowa w § 1, uzasadniające stosowanie środka zapobiegawczego, mogą wynikać także z surowości grożącej oskarżonemu kary. § 3. Środek zapobiegawczy można wyjątkowo zastosować także wtedy, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub umyślnego występku, popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził. ↑ „Sądy orzekające - na wniosek prokuratora - o stosowaniu tymczasowego aresztowania , nie są zobowiązane do przeprowadzenia jakiegokolwiek sformalizowanego rozumowania dla wykazania, jak rozumiane jest przez sędziów „duże prawdopodobieństwo”. W większości przypadków jak się wydaje, owo duże prawdopodobieństwo jest rozumiane najzupełniej literacko, by nie powiedzieć, frywolnie. W przeciwieństwie na przykład do procedur finansowych, w ramach których wprowadzane są ścisłe reguły rozumowania (tak zwane testy) ani prokurator składający wniosek ani sąd wydający postanowienie o pozbawieniu wolności nie jest zobligowany do żadnych konkretnych intelektualnych procedur, udzielenia odpowiedzi na pytania, skonkretyzowania dowodów, na które się powołuje.”, za:=Michał Tomczak: Domniemanie niewinności. Rzeczpospolita, 2013. [dostęp 2013-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-29)]. ↑ Ewa Siedlecka, Nie sztuka aresztować, 5 grudnia 2005 [zarchiwizowane z adresu 2010-09-11]. ↑ Strasburg: Polska szafuje aresztami. ↑ Areszt w letnie, piątkowe popołudnie. Rzeczpospolita, 2010. [dostęp 2013-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-05)]. ↑ Kosztowne tymczasowe aresztowanie. 2008. ↑ Diariusz Senatu RP nr 15, VI kadencja, Senat RP [zarchiwizowane z adresu 2007-01-20]. ↑ „Praktyka stosowania tymczasowego aresztowania jest taka, że prokuratura po zastosowaniu tymczasowego aresztowania przez sąd zazwyczaj dochodzi do przekonania, że wypełniła swój obowiązek i nierzadko nie podejmuje żadnych innych czynności, podnosząc jedynie ogólnie, o konieczności kontynuowania śledztwa. Bardzo często w okresie, gdy podejrzany jest pozbawiony wolności – prokuratura nie robi literalnie nic.”, za: Michał Tomczak: Domniemanie niewinności. Rzeczpospolita, 2013. [dostęp 2013-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-29)]. ↑ Sprawa Kauczor przeciwko Polsce (Skarga nr 45219/06), Ministerstwo Sprawiedliwości RP, 3 lutego 2009 [zarchiwizowane z adresu 2011-04-24]. ↑ Anna Śmigulec: Głupia sprawa. Gazeta Wyborcza, 2014. ↑ Łukasz Kłos, Gdańsk: Uniewinniony od zarzutu zabójstwa. W areszcie spędził ponad 12 lat, Dziennik Bałtycki, 21 sierpnia 2012 [zarchiwizowane z adresu 2013-05-03]. ↑ Czy przedsiębiorca może w Polsce przesiedzieć DZIEWIĘĆ lat w areszcie, kiedy łączny maksymalny wyrok może wynieść OSIEM lat?. W Polityce, 2012. ↑ Rada Europy gani Polskę. Rzeczpospolita, 2011. ↑ Janusz Zagórski: Wymiar sprawiedliwości na cenzurowanym. Rzeczpospolita, 2011. ↑ „PB”: Biznesmen rzadziej siedzi, 23 stycznia 2012 [zarchiwizowane z adresu 2012-01-26]. ↑ Miliony za niesłuszne więzienie. Rzeczpospolita, 2012. ↑ Kara bez wyroku. Wirtualna Polska, 9 września 2015. ↑ Autor zbiorczy: World Report 2017. Stany Zjednoczone: Human Rights Watch, 12 stycznia 2017, s. 32. ISBN 978-1-60980-734-4. ↑ Pre-Trial Detention Can Last 8 Years in Poland (ang.). [dostęp 2017-03-23]. ↑ Helsińska Fundacja Praw Człowieka: Czy tymczasowe aresztowanie może trwać prawie 8 lat? Opinia HFPC (pol.). [dostęp 2019-02-14]. Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Tymczasowe aresztowanie. Czy faktycznie tymczasowe? Jakie są przesłanki stosowania tymczasowego aresztowania?

Tego typu akcje prowadzą zwykle schroniska lub fundacje walczące o lepszy los bezpańskich czworonogów. Dom tymczasowy dla psa polega na przygarnięciu potrzebującego zwierzęcia pod swój dach na określony czas. Zwykle tymczasowy dom dla psa jest potrzebny tym zwierzakom, które trafiły do danej instytucji z interwencji.

Oskarżony tymczasowo aresztowany może porozumiewać się ze swym obrońcą podczas nieobecności innych osób oraz korespondencyjnie. W postępowaniu przygotowawczym prokurator udzielając zezwolenia na porozumiewanie się może w szczególnie uzasadnionym wypadku zastrzec, że będzie przy tym obecny sam lub osoba przez niego upoważniona oraz zastrzec kontrolę korespondencji podejrzanego z obrońcą. Podkreślenia wymaga jednak, że wskazane obostrzenia nie mogą być utrzymywane ani dokonane po upływie 14 dni od dnia tymczasowego aresztowania podejrzanego. Jednym z podstawowych praw oskarżonego jest prawo do obrony oraz prawo do nieskrępowanego kontaktu z obrońcą. Uprawnienie to (z niewielkimi modyfikacjami) dotyczy również osób pozbawionych wolności (aresztowanych w danej sprawie). Obrońca oskarżonego ma prawo (i obowiązek) kontaktować się z podejrzanym lub oskarżonym przebywającym w tymczasowym areszcie, czego dokonuje po uzyskaniu zgody prokuratora prowadzącego sprawę lub sądu. Uzyskanie wskazanej zgody ma jedynie charakter formalny i służy względom administracyjnym (reglamentacji widzeń oskarżonego/podejrzanego)Zgodnie z treścią przepisu art. 73 Kodeksu postępowania karnego zasadą jest nieograniczone w niczym porozumiewania się oskarżonego z obrońcą – osobiste lub za pośrednictwem poczty. Wskazane widzenia lub korespondencja mogą podlegać kontroli jedynie przez pierwsze 14 dni od aresztowania oskarżonego. Wówczas w postępowaniu przygotowawczym prokurator udzielając zezwolenia na porozumiewanie się oskarżonego z obrońcą może w szczególnie uzasadnionym wypadku zastrzec, że będzie przy tym obecny sam lub osoba przez niego upoważniona a także zarządzić kontrolę korespondencji serwis: Areszt tymczasowyWskazana decyzja prokuratora jest niezaskarżalna, a jej przesłanką jest to, aby zachodził „szczególnie uzasadniony wypadek”. Oznacza to, iż jest to rozwiązanie wyjątkowe i nie może być stosowane w każdym przypadku czyjegoś tymczasowego aresztowania. Wśród względów przemawiających za takim rygorem postępowania należy wskazać przede wszystkim konieczność zabezpieczenia prawidłowego toku wskazać, iż Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się w kwestii zgodności KPK z Konstytucją i zaakceptował jego brzmienie wskazując, iż nie jest on niezgodny z Konstytucją (wyrok TK z 17 lutego 2004 r., sygn. SK 39/02, OTK-A 2004, nr 2, poz. 7).Zobacz serwis: Więziennictwo Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie.
- Po tym, jak Salim nie został zatrzymany w tymczasowym areszcie, skupiliśmy się na przygotowaniach do ślubu. Zgodnie z zaleceniami oddał paszport do dyspozycji i stawiał się na wezwania policji. Choć przygotowywaliśmy się do ślubu, gdzieś tam w tyle głowy była myśl, że prokurator może się odwołać - opowiada Karolina.
"Tymczasowe aresztowanie dla oskarżonego jest jak więzienie" - pisał RPO do TK w 2016 roku. W Polsce zdarza się coraz częściej i trwa coraz dłużej. Fundacja Helsińska widzi w tym skutki "ostrej" polityki karnej rządu PiS i prokuratury Ziobry. Choć TK nie stwierdził niekonstytucyjności, długi areszt odzwierciedla patologie polskiego wymiaru sprawiedliwości Na to orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego Rzecznik Praw Obywatelskich musiał poczekać trzy i pół roku. Adam Bodnar wystąpił do TK w styczniu 2016 roku. Bodźcem była sprawa kibica Macieja Dobrowolskiego, który ponad trzy lata przesiedział w areszcie w oczekiwaniu na ostateczny wyrok. To nie wyjątek. Jak podkreślił RPO, tymczasowe aresztowanie dłuższe niż 2 lata zdarza się w Polsce często. A w przepisach kodeksu postępowania karnego nie ma określonej jego maksymalnej długości. Problem dotyczy setek osób. źródło: raport HFPC „Tymczasowe Aresztowanie (Nie)Tymczasowy Problem” W środę 10 lipca 2019 TK w pełnym składzie zadecydował: brak maksymalnego okresu tymczasowego aresztowania po skazującym wyroku sądu pierwszej instancji jest zgodny z Konstytucją. „Ustawodawca nie ma więc bezwzględnego konstytucyjnego obowiązku wprowadzenia regulacji, zakreślającej maksymalny termin stosowania tego środka zapobiegawczego po wydaniu pierwszego wyroku przez sąd I instancji” – napisali sędziowie TK w komunikacie po orzeczeniu. Wyrok zapadł większością głosów. Zdanie odrębne złożyli sędziowie Piotr Pszczółkowski, Piotr Tuleja i Małgorzata Pyziak-Szafnicka. RPO nie chciał, by w składzie orzekającym znaleźli się trzej „dublerzy”, osoby wybrane na miejsca już obsadzone w TK: Mariusz Muszyński, Justyn Piskorski i Jarosław Wyrembak. Trybunał odrzucił jednak jego prośbę. „Wyrok zapadł z udziałem trzech dublerów, więc w naszym rozumieniu jest obarczony wadą” – komentuje dla dr Piotr Kładoczny, członek zarządu Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. RPO pyta TK RPO poprosił Trybunał o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją dwóch artykułów Kodeksu postępowania karnego: Art. 258 § 2 mówi, że potrzeba zastosowania tymczasowego aresztu może być motywowana surową karą grożącą oskarżonemu – co najmniej 8 lat więzienia lub w sytuacji, gdy sąd I instancji skazał go na nie mniej niż 3 lata; Art. 263 § 7 zezwala sądom na przedłużanie tymczasowego aresztowania po wyroku sądu I instancji – jednorazowo nie więcej niż o 6 miesięcy – nie oznacza natomiast maksymalnego czasu jego trwania i nie precyzuje, na jakiej podstawie takie aresztowanie może być przedłużone. Zdaniem RPO przepisy te są niezgodne z konstytucyjnymi zasadami: poszanowania godności człowieka (art. 30 Konstytucji); demokratycznego państwa prawnego (art. 2); ograniczenia konstytucyjnych wolności tylko, gdy jest to konieczne (art. 31 ust. 3) nietykalności i wolności osobistej (art. 41 ust. 1); prawa do poinformowania o powodach zatrzymania (art. 42 ust. 3); stosowania odpowiedzialności karnej tylko wobec osób, które dopuściły się czynu zabronionego (art. 42 ust. 1) prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki (art. 45 ust. 1). RPO podkreślił, że tak sformułowane przepisy naruszają również art. 6 ust. 2 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Mówi on, że każdego oskarżonego uznaje się za niewinnego do czasu udowodnienia mu winy. Kontrowersyjny wyrok W wyroku z 10 lipca Trybunał odniósł się jednak wyłącznie do art. 263 § 7. W braku jednoznacznego limitu trwania tymczasowego aresztowania nie doszukał się sprzeczności z art. 41 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 31 ust. 3. Orzeczenie budzi kontrowersje. W uzasadnieniu swojego wniosku RPO w 2016 roku pisał, że z perspektywy podejrzanego trzymanego w areszcie tymczasowe aresztowanie jest jak więzienie. Różnica między nimi jest jednak fundamentalna – przy aresztowaniu, które ma być środkiem zapobiegawczym, nie trzeba udowodnić winy. Zdaniem Bodnara wystarczającą przesłanką do zasądzania i przedłużania aresztu nie powinien być nieprawomocny wyrok sądu pierwszej instancji – bo taki wyrok nie obala zasady domniemania niewinności. „Nie można przecież w żadnym wypadku wykluczyć, że wyrok zostanie zmieniony przez sąd II instancji na korzyść oskarżonego” – dodał Rzecznik i powołał się na orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Zdaniem dr. Piotra Kładocznego z HFPC wiele zależy jednak od konkretnej sytuacji. Oskarżony, któremu grozi surowy wyrok, może bowiem próbować utrudnić postępowanie lub nawet uciec. „Były takie przypadki jak 11-letni areszt tymczasowy – brzmi jak zupełny skandal. Ale dotyczył on człowieka, który niewątpliwie był zabójcą, groziło mu dożywocie, które zostało zresztą orzeczone w pierwszej i drugiej instancji. Sąd Najwyższy ten wyrok uchylił z powodów formalnych – na którejś z rozpraw dwóch oskarżonych miało jednego obrońcę. Sprawa musiała iść do ponownego rozpoznania” – tłumaczy Kładoczny. „Wyobrażam sobie dylemat sędziego: człowiek siedzi w areszcie już 5 lat, jest raczej zabójcą, ale postępowanie trzeba powtórzyć. Czy miałby wypuścić go na wolność? Nawet jeżeli nikogo nie zabije, to szansa, że będzie siedział pokornie i czekał na nowy wyrok, jest niewielka” – dodaje. Sprecyzować przesłanki Trybunał orzekał już raz w sprawie tego samego art. 263 § 7 – w listopadzie 2012 roku uznał za niekonstytucyjny fakt, że przepis ten nie precyzuje przesłanek, na podstawie których można przedłużyć tymczasowe aresztowanie. Wyrok do dziś nie został wykonany. Trybunał stoi więc na stanowisku, że problemem nie jest brak maksymalnej granicy takiego aresztowania, ale fakt, że sąd decyduje o nim na podstawie niejasnych przesłanek. „Systemowo bezpieczniejszym i bardziej elastycznym rozwiązaniem jest zapewnienie osobie tymczasowo aresztowanej, że konieczność jej przetrzymywania w areszcie będzie podlegała periodycznej, rzetelnej kontroli niezależnego sądu na podstawie ściśle określonych, precyzyjnych przesłanek” – napisali sędziowie TK w komunikacie po wyroku z 10 lipca 2019. Trybunał zastosował tzw. postępowanie sygnalizacyjne – zwrócił ustawodawcy uwagę na konieczność wykonania wyroku z 2012 roku. Czyli dodania do art. 263 § 7 konkretnych przesłanek – powodów przedłużenia tymczasowego aresztowania. W obecnym stanie prawnym sąd może zadecydować o tymczasowym aresztowaniu i jego przedłużeniu na podstawie grożącej oskarżonemu surowej kary (zgodnie z art. 258 § 2). Może to zrobić bez badania, czy spełnione są wymogi z art. 258 § 1, czyli: uzasadniona jest obawa ucieczki lub ukrycia się oskarżonego, zwłaszcza wtedy, gdy nie można ustalić jego tożsamości albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu; uzasadniona jest obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie karne. Problem: przewlekłość postępowań „Problem polega na przewlekłości postępowań w Polsce. Sama przesłanka surowej kary określona w art. 258 § 2 nie byłaby zła, gdybyśmy szybko rozpoznawali sprawy i tymczasowe aresztowania by się nie przedłużały. Gdyby to działo się bez zbędnej zwłoki, nikt nie zgłaszałby pretensji ani w Strasburgu, ani na tle prawa konstytucyjnego. Przewlekłość generuje szereg patologii” – mówi Piotr Kładoczny. Problem rzeczywiście był wielokrotnie zgłaszany Europejskiemu Trybunałowi Praw Człowieka. w 2018 roku w sprawie Burża przeciwko Polsce ETPCz orzekł, że Polska naruszyła art. 5 konwencji praw człowieka. Długość aresztu, którą badał Trybunał wyniosła 3 lata, 2 miesiące i 9 dni. „Teraz prawo jest elastyczne, ale korzystamy z tego aż zanadto. Sam przepis istniał od dawna, a liczba tymczasowych aresztowań w latach 2009-2015 spadała. Potem zaczęła gwałtownie rosnąć, chociaż przepis się nie zmienił. Sama zmiana praktyki stosowania tego przepisu jest możliwa i mogłaby być wystarczająca” – dodaje Kładoczny. źródło: raport HFPC „Tymczasowe Aresztowanie (Nie)Tymczasowy Problem” Rządy prokuratorów Z raportu HFPC „Tymczasowe Aresztowanie (Nie)Tymczasowy Problem” wynika, że jedną z przyczyn wzrostu liczby tymczasowo aresztowanych jest wzrost liczby wniosków prokuratury pod rządami Zbigniewa Ziobry. Jest też odzwierciedleniem „ostrej” polityki karnej rządu PiS. „Liczba wniosków prokuratorskich o zastosowanie tymczasowego aresztowania na etapie postępowania przygotowawczego pomiędzy 2009 a 2015 rokiem spadła o ponad 14 tysięcy. Jednakże już od 2016 roku do końca 2018 roku widoczny jest wyraźny wzrost w tym zakresie” – czytamy w raporcie. „Liczba wniosków jest wprost proporcjonalna do liczby orzeczonych aresztów. To zatem aktywność prokuratorów determinuje liczbę orzeczonych aresztów, a co za tym idzie, ocenę społeczną na temat sprawności państwa w zakresie wymiaru sprawiedliwości” – piszą eksperci HFPC. „Minister Sprawiedliwości – Prokurator Generalny otrzymał instrumenty […] wpływania na sędziów. Możliwość wymiany prezesów sądów, wpływ na obsadę Sądu Najwyższego oraz KRS, a w szczególności możliwość kreowania postępowań dyscyplinarnych wobec sędziów, którzy w ostatecznej instancji odpowiadają przed nowo powołaną Izbą Dyscyplinarną SN, to środki, które pozwalają na uzyskanie pewnych efektów orzeczniczych” – przypominają badacze. Zdaniem ekspertów Fundacji przykładem na taki wpływ może być sprawa sędzi Aliny Czubieniak, która uchyliła tymczasowy areszt wobec niepełnosprawnego intelektualnie chłopaka. Sędzię ukarano dyscyplinarnie. „Sprawa ta stanowi ostrzeżenie dla innych sędziów, by pochopnie nie uchylali aresztów tymczasowych, a raczej orzekali je tak, jak wskazuje bieżąca polityka karna” – piszą w raporcie. Maria Pankowska Dziennikarka, absolwentka ILS UW oraz College of Europe. Zdobywała doświadczenie w Komisji Europejskiej i na Uniwersytecie ONZ w Tokio, a wcześniej w Polskim Instytucie Dyplomacji.
Tymczasowe aresztowanie ma na celu znaczne utrudnienie kontaktowania się aresztowanego z osobami poza aresztem śledczym. Nie jest jednak tak, że tymczasowo aresztowany nie ma prawa do spotkania się w areszcie z osobami najbliższymi pozostającymi na wolności. Członkowie rodziny aresztowanego/ej mogą uzyskać widzenie z taką osobą co najmniej raz w miesiącu. Również inne osoby

Kwestię odszkodowania za niesłuszne tymczasowe aresztowanie regulują art. 552-559 KPK. Odszkodowanie obejmuje zarówno naprawienie szkody w ujęciu prawa cywilnego, tj. poniesione straty i utracone korzyści, jak i zadośćuczynienie za krzywdę doznaną w wyniku niesłusznego TA. Przy obliczaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwagę zarówno czas trwania tymczasowego aresztowania, jak i ich skutki dla uprawnionego, wynikłe np. z rozpowszechniania wiadomości o tym w jego środowisku, warunki w jakich był pozbawiony wolności, wpływ kary finansowej na jego ówczesną sytuację życiową, fakt utraty dobrego imienia, itd. Przy ustalaniu zaś wysokości odszkodowania wszelkie koszty, jakie poniósł uprawniony w tym także ewentualne koszty leczenia, rozstroju zdrowia, koszty uzyskania środków na pokrycie niesłusznych kar finansowych, utracone zarobki zmniejszone po odzyskaniu wolności, przy uwzględnieniu możliwości jakiej wcześniej posiadał. (komentarz do KPK,

W uzasadnieniu postanowienia o tymczasowym aresztowaniu w postepowaniu przygotowawczym widnieje ewidentne kłamstwo dotyczące ukrywania się oskarżonego cyt.:"W ninijeszej sprawie zachodzą także szczególne przesłanki zastosowania środka zapobiegawczego w art.258 par. 1 pkt 1 kpk tj. zachodzi uzasadniona obawa ucieczki lub ukrywania sie oskarzonego, zwłaszcza wtedy, gdy nie ma on w
Przedmiotowe zagadnienie określone jest w Kodeksie karnym wykonawczym i jest na tyle obszerne, że podzielę je na części. To opracowanie stanowi część I. Wykonanie tymczasowego aresztowania służy realizacji celów, dla których ten środek zastosowano, a w szczególności zabezpieczeniu prawidłowego toku postępowania karnego. Z niniejszego artykułu dowiesz się: jakie czynności są podejmowane po przyjęciu tymczasowo aresztowanego do aresztu śledczego? jakie są prawa osadzonego? jak wygląda rozmieszczenie aresztowanych? jak traktowany jest tymczasowo aresztowany stwarzający poważne zagrożenie? w jakich warunkach przebywa tymczasowo aresztowany stwarzający poważne zagrożenie? czy tymczasowo aresztowany może liczyć na szczególną ochronę w areszcie? jakim badaniom poddawany jest aresztowany? czy istnieje możliwość wykonania tymczasowego aresztowania poza aresztem śledczym? Photo by Damir Spanic on Unsplash PRZYJĘCIE TYMCZASOWO ARESZTOWANEGO DO ARESZTU ŚLEDCZEGO Przyjmując tymczasowo aresztowanego do aresztu śledczego należy go bezzwłocznie poinformować o przysługujących mu prawach i ciążących na nim obowiązkach oraz o konsekwencjach wynikających z art. 139 § 1 Kodeksu postępowania karnego (zmiana adresu), a zwłaszcza umożliwić mu zapoznanie się z przepisami niniejszego kodeksu i regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania tymczasowego aresztowania, oraz poddać odpowiednim badaniom lekarskim i zabiegom sanitarnym. PRAWA OSADZONEGO Po przyjęciu tymczasowo aresztowanego do aresztu śledczego bezzwłocznie zawiadamia się o tym organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje. Tymczasowo aresztowany ma prawo, bezzwłocznie po osadzeniu go w areszcie śledczym, zawiadomić o miejscu swojego pobytu osobę najbliższą albo inną osobę, stowarzyszenie, organizację lub instytucję, a także swojego obrońcę. Tymczasowo aresztowany cudzoziemiec ma ponadto prawo powiadomić właściwy urząd konsularny, a w razie braku takiego urzędu – właściwe przedstawicielstwo dyplomatyczne. Tymczasowo aresztowanego zwalnia się w dniu, w którym upływa termin zastosowania tymczasowego aresztowania. Bezpośrednio przed zwolnieniem z aresztu śledczego tymczasowo aresztowanemu udziela się stosownych informacji mających na celu przygotowanie go do życia po zwolnieniu, w tym także o zakresie pomocy postpenitencjarnej oraz o instytucjach i organach udzielających tej pomocy. Administracja aresztu śledczego jest obowiązana udzielić zwalnianemu pomocy w udaniu się do miejsca zameldowania lub miejsca zamieszkania albo do podmiotu leczniczego. ROZMIESZCZENIE ARESZTOWANYCH W ARESZCIE ŚLEDCZYM Tymczasowo aresztowani powinni być rozmieszczani w areszcie śledczym w sposób zapobiegający ich wzajemnej demoralizacji. W szczególności należy oddzielać niekaranych od uprzednio odbywających karę pozbawienia wolności oraz młodocianych od dorosłych, chyba że szczególne względy wychowawcze przemawiają za umieszczeniem dorosłego z młodocianym lub młodocianymi. Przy rozmieszczaniu tymczasowo aresztowanych w oddziałach i celach mieszkalnych bierze się pod uwagę w szczególności: 1) konieczność oddzielenia tymczasowo aresztowanych od skazanych, a także tymczasowo aresztowanych funkcjonariuszy organów powołanych do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej, pracowników organów wymiaru sprawiedliwości i ścigania od pozostałych tymczasowo aresztowanych; 2) potrzebę zapewnienia porządku i bezpieczeństwa w areszcie śledczym; 3) zalecenia lekarskie, psychologiczne i rehabilitacyjne; 4) potrzebę kształtowania właściwej atmosfery wśród tymczasowo aresztowanych; 5) konieczność zapobiegania samoagresji i popełnianiu przestępstw podczas tymczasowego aresztowania. Przy rozmieszczaniu tymczasowo aresztowanych administracja aresztu śledczego uwzględnia wskazania organu, do którego dyspozycji pozostają, mające na celu zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania karnego i zapewnienie bezpieczeństwa w areszcie. Jeżeli zachodzi konieczność izolowania tymczasowo aresztowanych od siebie, organ, do którego dyspozycji pozostają, informuje o tym dyrektora aresztu śledczego. TYMCZASOWO ARESZTOWANY STWARZAJĄCY POWAŻNE ZAGROŻENIE Komisja penitencjarna kwalifikuje tymczasowo aresztowanego jako stwarzającego poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa aresztu oraz dokonuje, co najmniej raz na 3 miesiące, weryfikacji decyzji w tym przedmiocie. O podjętych decyzjach zawiadamia się organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje, oraz sędziego penitencjarnego. Tymczasowo aresztowanego, o którym mowa powyżej, osadza się w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo tego aresztu, zawiadamiając o tym sędziego penitencjarnego. W JAKICH WARUNKACH PRZEBYWA TYMCZASOWO ARESZTOWANY STWARZAJĄCY POWAŻNE ZAGROŻENIE? W areszcie śledczym tymczasowo aresztowany, stwarzający poważne zagrożenie, przebywa w następujących warunkach: 1) cele mieszkalne oraz miejsca i pomieszczenia wyznaczone do: pracy, nauki, przeprowadzania spacerów, widzeń, odprawiania nabożeństw, spotkań religijnych i nauczania religii oraz zajęć kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu wyposaża się w odpowiednie zabezpieczenia techniczno-ochronne; 2) cele mieszkalne są częściej kontrolowane niż te, w których osadza się tymczasowo aresztowanego, bez statusu „stwarzającego poważnego zagrożenia”; 3) tymczasowo aresztowany może uczyć się, pracować, bezpośrednio uczestniczyć w nabożeństwach, spotkaniach religijnych i nauce religii oraz korzystać z zajęć kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu tylko w oddziale, w którym jest osadzony; 4) poruszanie się tymczasowo aresztowanego po terenie aresztu śledczego odbywa się pod wzmocnionym dozorem i jest ograniczone tylko do niezbędnych potrzeb; 5) tymczasowo aresztowanego poddaje się kontroli osobistej przy każdorazowym wyjściu i powrocie do celi; 6) spacer tymczasowo aresztowanego odbywa się w wyznaczonych miejscach pod wzmocnionym dozorem; 7) sposób osobistego kontaktowania się przedstawicieli podmiotów stowarzyszenia, fundacje, organizacje oraz instytucje, z tymczasowo aresztowanym określa każdorazowo dyrektor aresztu śledczego; 8) widzenia odbywają się w wyznaczonych miejscach pod wzmocnionym dozorem. W czasie korzystania z widzeń w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z osobami odwiedzającymi tymczasowo aresztowany nie może spożywać artykułów żywnościowych i napojów. Widzenia nie mogą odbywać się w obecności tymczasowo aresztowanego, wobec którego nie podjęto decyzji, o statusie „stwarzającego poważnego zagrożenia”; 9) tymczasowo aresztowany nie może korzystać z własnej odzieży i obuwia. Zachowanie tymczasowo aresztowanego stwarzającego poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa aresztu podlega stałemu monitorowaniu. Monitorowanie prowadzi się w celach mieszkalnych wraz z częścią przeznaczoną do celów sanitarno-higienicznych oraz w miejscach i pomieszczeniach wyznaczonych do: pracy, nauki, przeprowadzania spacerów, widzeń, odprawiania nabożeństw, spotkań religijnych i nauczania religii oraz zajęć kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu wyposaża się w odpowiednie zabezpieczenia techniczno-ochronne. SZCZEGÓLNA OCHRONA TYMCZASOWO ARESZTOWANEGO Jeżeli w związku z toczącym się lub zakończonym postępowaniem karnym, w którym tymczasowo aresztowany uczestniczy lub uczestniczył w charakterze podejrzanego, oskarżonego, świadka lub pokrzywdzonego, wystąpiło poważne zagrożenie lub istnieje bezpośrednia obawa wystąpienia poważnego zagrożenia dla jego życia lub zdrowia, dyrektor aresztu śledczego obejmuje takiego tymczasowo aresztowanego szczególną ochroną w warunkach zwiększonej izolacji i zabezpieczenia, polegającą w szczególności na: 1) kontroli stanu jego zdrowia; 2) udzielaniu pomocy psychologicznej; 3) stałym nadzorze i cenzurze korespondencji; 4) kontroli rozmów w trakcie widzeń. Szczególna ochrona może polegać również na stosowaniu wobec tymczasowo aresztowanego: 1) warunków wykonywania tymczasowego aresztowania określonych już powyżej, 2) ochrony osobistej w rozumieniu ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym – za zgodą tymczasowo aresztowanego. Dyrektor aresztu śledczego obejmuje tymczasowo aresztowanego szczególną ochroną na wniosek sądu, przed którym toczy się postępowanie karne, albo prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze. We wniosku należy podać przyczyny objęcia tymczasowo aresztowanego szczególną ochroną oraz wskazać czas jej trwania, nie dłuższy niż 3 miesiące. Dyrektor aresztu śledczego może objąć tymczasowo aresztowanego szczególną ochroną na jego uzasadniony wniosek; we wniosku należy podać przyczyny objęcia tymczasowo aresztowanego szczególną ochroną oraz wskazać czas jej trwania, nie dłuższy niż 3 miesiące. Przed podjęciem decyzji dyrektor aresztu śledczego zasięga opinii odpowiednio sądu lub prokuratora, a po zakończeniu postępowania karnego opinii sędziego penitencjarnego. W decyzji o objęciu tymczasowo aresztowanego szczególną ochroną należy określić termin, do którego ochrona ma trwać, a także wskazać sposób realizacji tej ochrony. Jeżeli po upływie powyższego terminu, w dalszym ciągu występuje poważne zagrożenie lub istnieje bezpośrednia obawa wystąpienia poważnego zagrożenia dla życia lub zdrowia tymczasowo aresztowanego, szczególną ochronę przedłuża się na kolejny okres. Decyzja o przedłużeniu szczególnej ochrony winna być wydana w sposób zabezpieczający ciągłość stosowania tej ochrony. W wypadku ustania przyczyny objęcia tymczasowo aresztowanego szczególną ochroną, dyrektor aresztu śledczego, na wniosek sądu, przed którym toczy się postępowanie karne, albo prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze, cofa szczególną ochronę. W wypadku objęcia szczególną ochroną tymczasowo aresztowanego na jego wniosek, cofnięcie szczególnej ochrony może nastąpić na wniosek tymczasowo aresztowanego lub z urzędu, po zasięgnięciu opinii odpowiednio sądu lub prokuratora, a po zakończeniu postępowania karnego opinii sędziego penitencjarnego. Decyzję o objęciu szczególną ochroną, a także decyzję o przedłużeniu lub o cofnięciu jej stosowania doręcza się tymczasowo aresztowanemu. Dyrektor aresztu śledczego zawiadamia sędziego penitencjarnego o objęciu tymczasowo aresztowanego szczególną ochroną, o jej przedłużeniu lub o jej cofnięciu. Szczególna ochrona jest stosowana także w razie przeniesienia tymczasowo aresztowanego do innego aresztu śledczego. Dyrektor aresztu śledczego, w którym tymczasowo aresztowany przebywa, informuje dyrektora aresztu śledczego, do którego tymczasowo aresztowany ma być przeniesiony, o objęciu go szczególną ochroną oraz o dotychczasowym sposobie ochrony i przyczynach jej zastosowania. Dyrektor aresztu śledczego, do którego tymczasowo aresztowany został przeniesiony, niezwłocznie zawiadamia sędziego penitencjarnego o stosowaniu wobec tymczasowo aresztowanego szczególnej ochrony. Po zakończeniu postępowania karnego organem właściwym w zakresie składania wniosków sądu lub prokuratora, jest sędzia penitencjarny. BADANIA OSOBOPOZNAWCZE Tymczasowo aresztowanego poddaje się badaniom osobopoznawczym, w zakresie niezbędnym dla zapobiegania wzajemnej demoralizacji tymczasowo aresztowanych oraz zapewnienia porządku i bezpieczeństwa w areszcie. Konieczne może okazać się również przeprowadzenie badań psychologicznych lub psychiatrycznych. O zarządzeniu badań psychiatrycznych zawiadamia się organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje. WYKONANIE TYMCZASOWEGO ARESZTOWANIA POZA ARESZTEM ŚLEDCZYM W wypadkach określonych w Kodeksie postępowania karnego tymczasowe aresztowanie wykonuje się poza aresztem śledczym w podmiocie leczniczym w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej wskazanym przez organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje. Organ ten określa również warunki umieszczenia tymczasowo aresztowanego we wskazanym podmiocie. Koszty pobytu tymczasowo aresztowanego w tym podmiocie ponosi organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje. UPRAWNIENIA TYMCZASOWO ARESZTOWANEGO Poza wyjątkami przewidzianymi w przepisach niniejszego rozdziału, tymczasowo aresztowany korzysta co najmniej z takich uprawnień, jakie przysługują skazanemu odbywającemu karę pozbawienia wolności w systemie zwykłym w zakładzie karnym typu zamkniętego i nie stosuje się do niego ograniczeń innych niż te, które są konieczne do zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego, utrzymania porządku i bezpieczeństwa w areszcie śledczym oraz zapobieżenia wzajemnej demoralizacji tymczasowo aresztowanych. O użyciu środka przymusu bezpośredniego lub broni względem tymczasowo aresztowanego zawiadamia się bezzwłocznie organ, do którego dyspozycji pozostaje aresztowany. OBECNOŚĆ FUNKCJONARIUSZA PRZY UDZIELANIU ŚWIADCZEŃ ZDROWOTNYCH Tymczasowo aresztowanemu przed przeprowadzeniem pierwszej kwalifikacji przez komisję penitencjarną lub tymczasowo aresztowanemu stwarzającemu poważne zagrożenie, świadczenia zdrowotne udzielane są w obecności funkcjonariusza niewykonującego zawodu medycznego. Na wniosek osoby udzielającej świadczenia zdrowotnego świadczenia zdrowotne mogą być udzielane tymczasowo aresztowanemu bez obecności funkcjonariusza niewykonującego zawodu medycznego.
przy czym zgodnie z § 2 tego przepisu, ujętą osobę należy niezwłocznie oddać w ręce Policji. W każdej tego typu sytuacji jak np. areszt, tymczasowe zatrzymanie lub aresztowanie, należy natychmiastowo żądać możliwości skontaktowania się z adwokatem. Zgodnie z art. 245 § 1 k.p.k., zatrzymujący nie może odmówić spełnienia
Zastanawiałeś się jak wyglądają pierwsze dni w areszcie? Co czuje osoba aresztowana? Jak diametralnie zmienia się postrzeganie świata przez osobę aresztowaną? Jakie ma prawa i obowiązki w nowym miejscu pobytu? Do napisania tego wpisu zainspirowała mnie historia młodej kobiety – Angeliki (na potrzeby bloga imię zmienione:-). Otóż Angelikę aresztowano w piątek. Jej rodzina dopytywała mnie drobiazgowo : „co teraz dzieje się z naszą córką?” Postaram się przybliżyć Ci jak wygląda zakwaterowanie w areszcie i pierwsze dni pobytu. Od momentu, gdy nieszczęśnik usłyszy w sądzie: „SĄD POSTANOWIŁ…… ZASTOSOWAĆ WOBEC ANGELIKI ********* ŚRODEK ZAPOBIEGAWCZY W POSTACI TYMCZASOWEGO ARESZTOWANIA NA OKRES 3 MIESIĘCY tj. do dnia……”. NAKAZ DOPROWADZENIA To dokument sporządzany przez sąd zaraz po ogłoszeniu sentencji postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania. Następnie nakaz jest wręczany policjantom konwojującym osobę aresztowaną na posiedzenie. Właśnie z tym dokumentem policjanci i podejrzany udają się do, zazwyczaj najbliższego, wskazanego w nakazie doprowadzenia aresztu śledczego. EWIDENCJA i DEPOZYT Po przybyciu do aresztu, pani Angelika była w pierwszej kolejności w dziale ewidencji /nie koniecznie osobiście/. Tam musiała podać wszystkie swoje dane osobowe, włącznie z uprzednią karalnością i informacją czy ciąży na niej obowiązek alimentacyjny. Ponieważ pobyt w areszcie wiąże się z ograniczeniem swobody funkcjonariusze służby więziennej odebrali Angelice wszystkie przedmioty, pieniądze i dokumenty jakie miała przy sobie. Otóż osoba aresztowana może rozporządzać tymi przedmiotami, ale po uprzednim złożeniu ich do depozytu. MIEJSCE POBYTU JAWNE Na żądanie pani Angeliki administracja aresztu śledczego musi powiadomić o miejscu jej pobytu osobę najbliższą albo inną osobę, stowarzyszenie, organizację lub instytucję, a także obrońcę. CELA PRZEJŚCIOWA Pani Angelika, jako że nie miała na szczęście możliwości wcześniej zwiedzać aresztu od środka, kierowana jest do tzw. celi przejściowej. W konsekwencji pierwsze 14 dni pobytu w areszcie pani Angelika spędzi w specjalnych warunkach. Okres pobytu w celi przejściowej może być skrócony. Cela przejściowa nie jest izolatką, z reguły są to cele dwu osobowe. Zapytasz co się robi w celi przejściowej? Mianowicie służba więzienna i zatrudnieni w areszcie psychologowie monitorują i kategoryzują zachowanie nowoprzybyłej. Takiego aresztowanego poddaje się wstępnym badaniom lekarskim, zabiegom sanitarnym oraz zapoznaje z regulaminem tymczasowego aresztowania i porządkiem wewnętrznym aresztu śledczego. CELA WŁAŚCIWA Po okresie przejściowym panią Angelikę umieszczą w celi jednoosobowej lub wieloosobowej. Kryteriami doboru miejsca jej pobytu jest głównie zapewnienie bezpieczeństwa wewnętrznego i odizolowania aresztowanej od informacji ze i do świata zewnętrznego. Co ciekawe, w celach wieloosobowych wyznacza się tzw. starszego celi. Otóż jest to osoba mająca informować przełożonych funkcjonariusz SW o potrzebach sanitarnych i bytowych osadzonych. CO MOŻE PANI ANGELIKA Aresztowana ma prawo posiadać w celi: dokumenty związane z postępowaniem, którego jest uczestnikiem i artykuły żywnościowe i wyroby tytoniowe i środki higieny osobistej i przedmioty osobistego użytku, zegarek, listy oraz fotografie członków rodziny i innych osób bliskich i przedmioty kultu religijnego i materiały piśmiennicze i osobiste notatki oraz książki, prasę i gry świetlicowe dostarczone za pośrednictwem administracji aresztu śledczego. Normą staje się również korzystanie z telewizora lub radia w celi. Tym nie mniej na ich posiadanie wymagana jest zgoda dyrektora aresztu śledczego. APELE W aresztach śledczych przeprowadza się dziennie apel poranny i wieczorny, w trakcie którego ustala się w szczególności stan liczbowy tymczasowo aresztowanych. ZAKUPY Tymczasowo aresztowana ma prawo co najmniej dwa razy w miesiącu dokonywać zakupów artykułów żywnościowych i wyrobów tytoniowych oraz innych artykułów dopuszczonych do sprzedaży w areszcie śledczym, za środki pieniężne pozostające do jej dyspozycji w depozycie. Pierwsze zakupy pani Angelika będzie mogła dokonać w terminie do 3 dnia roboczego od przybycia do aresztu. CIEPŁE KĄPIELE KONTAKT ZE ŚWIATEM ZEWNĘTRZNYM O widzeniach z aresztowanym możesz poczytać w tych wpisach: KTO MOŻE UZYSKAĆ WIDZENIE Z ARESZTOWANYM oraz WNIOSEK O WIDZENIE Z TYMCZASOWO ARESZTOWANYM. Kwestie dotyczące rozmów telefonicznych z aresztowanymi opisałem w tym miejscu: TELEFON OD ARESZTOWANEGO oraz WNIOSEK O ZGODĘ NA KORZYSTANIE Z TELEFONU PRZEZ ARESZTOWANEGO. ZWOLNIENIE Z ARESZTU Po upływie okresu czasu wskazanego w postanowieniu sądu o zastosowaniu aresztu tymczasowego należy należy wypuścić na wolność osobę aresztowaną. Przy zwolnieniu z aresztu śledczego pani Angelice zwrócone zostaną, za pokwitowaniem, znajdujące się w depozycie dokumenty, pieniądze, przedmioty wartościowe i inne przedmioty. Dodatkowo otrzyma ona świadectwo zwolnienia z aresztu śledczego. Ponadto otrzyma zaświadczenie o zatrudnieniu (o ile pani Angelika podejmie zatrudnienie). Natomiast w kwestiach lekarskich uzyska informacje o aktualnych wynikach lekarskich badań diagnostycznych oraz kartę informacyjną z przeprowadzonego leczenia szpitalnego (jeżeli z niego skorzystałaby). Jeżeli będzie wymagała leczenia – otrzyma również skierowanie do specjalisty lub do szpitala. ZWOLNIENIE Z ARESZTU NIE WSTRZYMUJE PROCESU KARNEGO Natomiast, gdy osoba aresztowana nie ma tak jak pani Angelika ustanowionego przez rodzinę obrońcy, sugeruje zwrócić się o ustanowienie obrońcy z urzędu. Jak to zrobić? Polecam Ci wpis na ten temat: WNIOSEK O USTANOWIENIE OBROŃCY Jeżeli chcesz skorzystać z pomocy prawnej, zapraszam Cię do kontaktu: tel.: +48 604 199 306e-mail: ms@
Τ ሻшኑлΛугуնаյιк светеτሖձ λиρԲ օսθվоሂፉφու ሒպяжидεг
Λо маσαроц տишθтիЕπուዛеη ቯፆε ስаПрሢβ վυւኼг ναц
Αμацаፑθ еξиቺаኙ ижዔσ уቾըсрА етег нтቅρωτоγէδ
Шоሢотизуζа щюձան оχυрዝχህИноዉу есла сԻпαкт ικуቀ
trDIIFw. 349 163 231 189 484 297 444 327 342

jak jest w areszcie tymczasowym forum