⚽ Nikt Nie Jest Byle Jaki

Nawet byle jaki obraz jest ważny 25.10.2019 14:04 | 0 komentarzy | 4 022 odsłony | Lucjan Siewiorek Żadna rzecz, która kryła się w oborach czy magazynach przynależących do pałacu w Płazie, nie została zniszczona albo ze wstydem schowana.

Nikt nie jest byle jaki. Każdy jest jakiśLeon Knabit OSB, Jacek Zelek „Lecz mówię wam, przyjaciołom moim: Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a potem nic więcej uczynić nie mogą. Pokażę wam, kogo się macie obawiać: bójcie się Tego, który po zabiciu ma moc wtrącić do piekła. Tak, mówię wam: Tego się bójcie! Czyż nie sprzedają pięciu wróbli za dwa asy? A przecież żaden z nich nie jest zapomniany w oczach Bożych. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli” (Łk 12, 4-7). Teologia katolicka bardzo mocno podkreśla wyjątkowość każdego człowieka. Wszak ludzie zostali stworzeni przez Boga na jego obraz i podobieństwo, jako ukoronowanie całego aktu stwórczego: „Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę” (Rdz 1, 27). Chrystus w swoim ziemskim życiu pochylał się nad każdym człowiekiem, nie bacząc na jego pochodzenie, status społeczny. Za wszystkich poniósł śmierć na krzyżu. Dlatego też Kościół tak mocno podkreśla, że w oczach Boga wszyscy jesteśmy wyjątkowi, że jednakowo zależy mu na wszystkich ludziach. Bardzo często jednak nie zdajemy sobie z tego sprawy. Być może dlatego, że ciągle sami się porównujemy z innymi. Tamten osiągnął to, pracuje na takim wysokim stanowisku, ma więcej pieniędzy. Ten ładnie śpiewa, inny ma talent do rysowania. Tylko ja jestem taki szary, zwykły, nijaki. Tak to już jest, że na co dzień nie potrafimy dostrzec naszej unikalności i niepowtarzalności. Nie chodzi tutaj o tanie hasła w stylu: „jesteś wyjątkowy”, którymi karmią nas kolorowe media. Chodzi o wewnętrzny pokój ducha, o to byśmy uświadomili sobie pewne prawdy na nowo. Z pomocą śpieszy nam wydawnictwo Benedyktynów w Tyńcu, ze swoją nową książką pod bardzo optymistycznym tytułem: „Nikt nie jest byle jaki. Każdy jest jakiś”. Jest to zbiór wywiadów, jakie przeprowadził Jacek Zelek. Wśród jego rozmówców nie zabrakło ludzi znanych, posiadających prawdziwą pasję, zarażających swoim optymizmem innych. Na podkreślenie zasługuje fakt, że niemal wszyscy rozmówcy Zelka (za wyjątkiem Roberta Krawczyka) są autorami książek, które zostały zrecenzowane w naszym serwisie. Autor już we wstępie dzieli się z nami ciekawym spostrzeżeniem (które jest poradą jednocześnie): „gdy patrzę na niektórych męczenników systemu, którzy prześlizgują się między kolejnymi godzinami w pracy, strach przejmuje widząc ich kondycję – ciągłe niezadowolenie, apatia, w najgorszym razie depresja. Ale czy to takie trudne, aby znaleźć sobie jakiś niewielki przyczółek, w którym realizuję samą/samego siebie. Wydaje się, że jest to dobra praktyka – znalezienie sobie takiej twórczej przestrzeni”. Każdy z nas z pewnością ma jakiś talent, zainteresowania. Wiemy zaś, co Ewangelia mówi o ich rozwijaniu. Wszak Ci zostali pochwaleni, którzy swoje talenty pomnożyli, a nie zakopali w ziemi. Najobszerniejsza w całej książce jest rozmowa z ojcem Leonem Knabitem. Z pewnością każdy zna tego uśmiechniętego benedyktyna. Mimo swojego podeszłego wieku emanuje niezwykłą radością życia, jest prawdziwym „młodzieńcem” pełnym zapału i chęci działania. Rozmowa dotyczyła różnych kwestii. Ojciec Leon zastanawia się, „czy zwierzęta mają duszę”? Jacek Zelek pyta go również, o to znaczy być celebrytą lub „katocelebrytą”. Możemy się dowiedzieć, czy benedyktyn przyjąłby zaproszenie do programu Kuby Wojewódzkiego. Ojciec Leon zdradza także, co robi, gdy natknie się w internecie na półnagie panie. Jacek Zelek nie boi się stawiać trudnych pytań. Porusza między innymi kwestie Kościoła ubogiego, rzekomego podziału na „Kościół toruński i łagiewnicki”. Ciekawi go stosunek ojca Knabita do dzieła Tadeusza Rydzyka. Obok odpowiedzi na te pytania, ojciec Leon raczy nas wspomnieniami ze swojego trudnego dzieciństwa i młodości. Mówi bardzo ciekawie, wywiad z nim czyta się bardzo szybko. Zaskakują odważne myśli, przywoływane anegdoty. W pewnym momencie miałem jednak wrażenie, że Jacek Zelek stawia tendencyjne pytania. Tak jakby chciał zmusić o. Knabita do krytyki polskiego Kościoła. Z uporem maniaka podnosi kwestię jakości kazań, oraz ich tematyki. Zdaje się zapomnieć, że pierwsza prawda wiary brzmi: Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobre wynagradza a za złe karze. Przypomnę więc wszystkim, że ta prawda wiary ciągle obowiązuje (nie zniósł jej nawet tak chętnie cytowany przez Zelka papież Franciszek). Ojciec Leon jednak nie daje się wciągnąć w prowokacyjne dyskusje i oceny, jego odpowiedzi zawsze są niezwykle wyważone. Kolejnym rozmówcą jest ojciec Szymon Hiżycki. Na marginesie dodam, że miałem przyjemność recenzować jego książkę pt. „Jak żyć. Według Ojców Pustyni”. Rozmowa dotyczy głównie takich zagadnień jak: modlitwa Jezusowa i Filokalia. Ojciec Szymon przybliża nam fenomen Ojców Pustyni, prostując przy okazji niektóre opinie krążące na ich temat. Bardzo mocno z tej rozmowy wybrzmiała dla mnie pewna prawda o tym, że „nie można nie być w obecności Boga”. Choćbyśmy się jak bardzo starali, Bóg zawsze jest obecny w naszym życiu i nam towarzyszy. Ewa Landowska i Barbara Bodziony dzielą się swoją pasją do kaligrafii. Pokazują, jak trudne i wymagające jest to zajęcie. Zaskoczony byłem tym, jak wielu ludzi chce się obecnie nauczyć tej sztuki. Na koniec rozmowy zostawiają „10 przykazań dla każdego, kto chce rozpocząć przygodę z kaligrafią”. Bardzo ciekawą jest również rozmowa z Łukaszem Wojtusikiem. Znany dziennikarz w prostych słowach mówi o sobie, swojej pracy. Nie brak pytań o autorytety, kondycję polskiego Kościoła. Jedna rozmowa w całości toczy się wokół książki ojca Knabita i Wojtusika „Dusza z ciała wyleciała. Rozmowy o śmierci i nie tylko”. Ostatnim rozmówcą jest Robert Krawczyk. O pasji fotografowania opowiada w rozmowie zatytułowanej „Uchwycić piękno człowieka”. Możemy dowiedzieć się między innymi, co myśli on o selfie. Zachęcony przez Zelka wymienia również 7 grzechów głównych polskiej fotografii i fotografów. Reasumując, książkę polecam wszystkim, którzy interesują się teologią i kondycją Kościoła. Jest to zbiór naprawdę ciekawych wywiadów z nietuzinkowymi ludźmi. Na wiele pytań sami możemy próbować odpowiadać. Być może pomoże nam to uświadomić sobie nasz sposób myślenia. Całość czyta się szybko i naprawdę można wynieść z lektury coś dla siebie. Jeżeli chcemy „przestać narzekać i zacząć żyć” to książka „Nikt nie jest byle jaki” może naprawdę nas do tego zainspirować. Informacje o książce: Tytuł: Nikt nie jest byle jaki. Każdy jest jakiś Tytuł oryginału: Nikt nie jest byle jaki. Każdy jest jakiś Autor: Leon Knabit OSB, Zelek Jacek ISBN: 9788373547223 Wydawca: TYNIEC Wydawnictwo Benedyktynów Rok: 2017

Nie byle jaki nasz Ojciec Pan. Nie byle jakie my Jego dzieci. Nie byle jaki Ma dla nas plan , nie byle jaką w wieczności przyszłość. Żyjmy więc dobrze, mądrze z miłością. Dbajmy o dobro , piękno. Nie byle jakie mamy zadania. Po śladach Jezusa iść w przyszłość.

Moi rozmówcy, to osoby, którym się chce. Nie poddają się w zmaganiach z rzeczywistością i z walką toczoną wewnątrz samych siebie. Oni też nie mają czasu, rodzina czeka, praca wymaga, wspólnota oczekuje, każdy z nich ma swoje słabości, które raz po raz przeszkadzają. Ale powtórzę to jeszcze raz: PASJA I CHĘĆ tworzenia napędza ich talenty. Fragment Cena katalogowa: zł Wybierz stan zużycia: WIĘCEJ O SKALI Moi rozmówcy, to osoby, którym się chce. Nie poddają się w zmaganiach z rzeczywistością i z walką toczoną wewnątrz samych siebie. Oni też nie mają czasu, rodzina czeka, praca wymaga, wspólnota oczekuje, każdy z nich ma swoje słabości, które raz po raz przeszkadzają. Ale powtórzę to jeszcze raz: PASJA I CHĘĆ tworzenia napędza ich talenty. Fragment

Byle jak Lyrics. [Verse 1] Tak mało jest pomiędzy nami spraw. Znudzona Ja, mówi: umyj, sprzątnij, zgaś. Kolejny rok udało się przespać 'nas'. Bez wielkich łez i bez wielkich strat

Leon Knabit OSB, Jacek Zelek Gdyby ktoś mi powiedział kilkanaście lat wcześniej, że spotkam tak barwne osoby na swojej drodze i przeprowadzę z każdą z nich wywiad, pokiwałbym głową i postukałbym się palcem w czoło. Kalejdoskop to trafne określenie, ponieważ mamy tutaj dość szerokie spektrum tematów – od spraw duchowych, na sztuce kaligrafii kończąc. Muszę przyznać otwarcie, że strach mnie nie odstępuje, nawet teraz kiedy próbuję „naskrobać” ten wstęp. Wiem o swojej niedoskonałości w przypadku pisania czegokolwiek; ta świadomość ciągle powtarza jak echo, że nie warto, niech to wszystko zostanie w Internecie, po co wyciągać treści, które są wszystkim dobrze znane? Obawy przed odbiorem, krytyką, występują chyba u każdego, kto wydaje własną publikację… i to jest jakaś namiastka pocieszenia. Z drugiej strony powstaje pytanie: czy zrobiłem wszystko, aby wyczerpać temat i przedstawić go w godny sposób? Przynajmniej się starałem. Przed zebraniem całości śmiałem się, że jest to taka książka, gdzie wszyscy są z jednego podwórka, czyli w jakiś sposób każdy z moich rozmówców jest powiązany z Wydawnictwem Benedyktynów Tyniec. Ewa Landowska i Barbara Bodziony to autorki podręcznika do kaligrafii „Piękna Litera”; Robert Krawczyk jest autorem wspaniałych zdjęć, ojca Leona w czerwonych koralach i cały czas wspiera nas swoim talentem; Łukasz Wojtusik dziennikarz, współautor wywiadu „Dusza z ciała wyleciała. Rozmowy o śmierci i nie tylko”; Szymona Hiżyckiego OSB i Leona Knabita OSB chyba nie muszę przedstawiać. Taka „rodzinna” wydawnicza atmosfera przyświeca zbiorowi moich wywiadów. Nie ukrywam, będzie o naszych projektach, pomysłach, ale moim celem jest przede wszystkim pokazanie, że warto kroczyć drogą pasji, tworzenia czegoś pozytywnego w świecie. Warto próbować, choć czasami wszyscy twierdzą inaczej. W tym wszystkim wspólnym mianownikiem jest twórcza chęć zmieniania rzeczywistości, być może tylko lokalnie, ale jak to jest w mądrym przysłowiu: ziarnko do ziarnka… Nie chodzi o definitywne odpowiedzi na pytania, ale pewne inspiracje, które pociągną dalej w szukaniu tych wartości, które są nam tak potrzebne. Czasami trzeba zostawić pytanie bez odpowiedzi i pozwolić mu nas niepokoić. Każda z osób, które prezentuje w niniejszej publikacji, robi coś, w czym stara się być najlepsza. Czy to będzie specjalista od Ojców Pustyni i główny redaktor pierwszego, polskiego tłumaczenia Filokalii; profesjonalna pani kaligraf, świetny fotograf i dziennikarz, czy też doskonały mówca, który dzięki słowu potrafi wpływać na tysiące. Znam wielu, którzy „oklapli”: mechanizm przeplatany kieratem w wykonywaniu codziennej pracy, zdusił wszelką świeżość spojrzenia i otwartość na nowe. Kiedy pytam: dlaczego nie zajmiesz się czymś dodatkowym, czymś twórczym? Oni mają gotową odpowiedź: Nie mam czasu. I tyle, po co drążyć temat, który zamknęli lata temu. Ich strata, choć szkoda. Moi rozmówcy, to osoby, którym się chce. Nie poddają się w zmaganiach z rzeczywistością i z walką toczoną wewnątrz samych siebie. Oni też nie mają czasu, rodzina czeka, praca wymaga, wspólnota oczekuje, każdy z nich ma swoje słabości, które raz po raz przeszkadzają. Ale powtórzę to jeszcze raz: PASJA i CHĘĆ tworzenia napędza ich talenty. Paradoksalnie to, co robią, tworzy efekt reakcji łańcuchowej – profesjonalizm i zdrowe podejście – przysparzają im coraz więcej projektów, inicjatyw. Krótko: ludzie ich potrzebują. Wiem jedno: jeżeli robisz coś z pasji, nie jest to w żadnym wypadku coś „ciężkiego”, co przerasta nasze możliwości. W takim układzie jesteś w stanie wziąć na siebie jeszcze więcej, bo zwyczajnie to lubisz. Gdy patrzę na niektórych męczenników systemu, którzy prześlizgują się między kolejnymi godzinami w pracy, strach przejmuje widząc ich kondycję – ciągłe niezadowolenie, apatia, a w najgorszym razie depresja. Ale czy to takie trudne, aby znaleźć sobie jakiś niewielki przyczółek, w którym realizuję samą/samego siebie. Wydaje się, że jest to dobra praktyka – znalezienie sobie takiej twórczej przestrzeni. Może nie będzie to od razu forma zarabiania pieniędzy, ale stanie się to pewną odskocznią od codziennego mechanizmu i kieratu – dom – rodzina – praca. Więcej szczegółów Hasło: żyć w pełni stało się takim sloganem, choć teraz, gdy więcej o tym myślę, mam inne podejście i biorę je bardzo poważnie. Przez długą część życia mówiono, jak mam postępować, co wolno, a co nie wypada. Niezdrowy klosz zbudowany na cudzych opiniach. Wyjście „poza” nie jest wygodne, ponieważ trzeba stworzyć swój własny światopogląd lub też zweryfikować ten, który został nam wszczepiony. Wszystkie rozmowy, które tutaj przeczytacie, jak również i te które nie zostały opublikowane, pozwoliły mi zobaczyć pewne aspekty rzeczywistości z zupełnie innej strony. Ten, wcześniej wspomniany kalejdoskop osób i możliwości był swego rodzaju moim osobistym uzdrowieniem – jest to ciąg dalszy kuracji wychodzenia poza utarte schematy, a jednocześnie spojrzenia na tak wielką różnorodność talentów, które doskonalone przez lata, owocują wspaniałymi rzeczami, o których będziesz mógł/mogła sobie przeczytać poniżej… Dlaczego yerba mate? Trochę przewrotnie wspólnie z ojcem Leonem, jako osobą, z którą przeprowadziłem najwięcej rozmów, pojawiamy się na okładce, ja w podkoszulku „Przestań narzekać, zacznij żyć”, Ojciec tradycyjnie w habicie, a takim łącznikiem jest yerba mate. Oczywiście jest w tym wszystkim prosta logika: koszulka ze znanym hasłem, naturalny napój, który powoduje że człowiek wychodzi ze stanu uśpienia, oraz świecki i zakonnik. Wszystkie rzeczywistości łączą się ze sobą. Osoba to połączenie tego, co fizyczne i duchowe, kiedy popada w letarg codzienności potrzebuje pewnego „zastrzyku energii”, potrzebuje wyjść z ciągłego narzekania, obrzucania wszystkiego i wszystkich błotem, nieustannego niezadowolenia, w kierunku pełni życia… ponieważ nikt nie jest byle jaki, każdy jest jakiś. Może jest to pokrętna i naciągana symbolika, jednak musisz drogi czytelniku przyjąć to jaką moją wizję całości, zwyczajnie nie masz wyboru… (Jacek Zelek)

Ale może to jest kwestia środowiska, w jakim się obracam. Ja na przykład uważam, że nikt nie ma prawa opowiadać o kimkolwiek jakichkolwiek rzeczy, jeśli nie wie, jak jest naprawdę, a nawet jak wie, jak jest, to też tego nie powinien rozpowiadać. Bo skąd on to wie? Jeśli wie, bo ktoś mu się zwierzył, to nie fair jest puszczać to

Gdyby ktoś mi powiedział kilkanaście lat wcześniej, że spotkam tak barwne osoby na swojej drodze i przeprowadzę z każdą z nich wywiad, pokiwałbym głową i postukałbym się palcem w czoło. Kalejdoskop to trafne określenie, ponieważ mamy tutaj dość szerokie spektrum tematów – od spraw duchowych, na sztuce kaligrafii kończąc. Muszę przyznać otwarcie, że strach mnie nie odstępuje, nawet teraz kiedy próbuję „naskrobać” ten wstęp. Wiem o swojej niedoskonałości w przypadku pisania czegokolwiek; ta świadomość ciągle powtarza jak echo, że nie warto, niech to wszystko zostanie w Internecie, po co wyciągać treści, które są wszystkim dobrze znane? Obawy przed odbiorem, krytyką, występują chyba u każdego, kto wydaje własną publikację… i to jest jakaś namiastka pocieszenia. Z drugiej strony powstaje pytanie: czy zrobiłem wszystko, aby wyczerpać temat i przedstawić go w godny sposób? Przynajmniej się starałem. Przed zebraniem całości śmiałem się, że jest to taka książka, gdzie wszyscy są z jednego podwórka, czyli w jakiś sposób każdy z moich rozmówców jest powiązany z Wydawnictwem Benedyktynów Tyniec. Ewa Landowska i Barbara Bodziony to autorki podręcznika do kaligrafii „Piękna Litera”; Robert Krawczyk jest autorem wspaniałych zdjęć, ojca Leona w czerwonych koralach i cały czas wspiera nas swoim talentem; Łukasz Wojtusik dziennikarz, współautor wywiadu „Dusza z ciała wyleciała. Rozmowy o śmierci i nie tylko”; Szymona Hiżyckiego OSB i Leona Knabita OSB chyba nie muszę przedstawiać. Taka „rodzinna” wydawnicza atmosfera przyświeca zbiorowi moich wywiadów. Nie ukrywam, będzie o naszych projektach, pomysłach, ale moim celem jest przede wszystkim pokazanie, że warto kroczyć drogą pasji, tworzenia czegoś pozytywnego w świecie. Warto próbować, choć czasami wszyscy twierdzą inaczej. W tym wszystkim wspólnym mianownikiem jest twórcza chęć zmieniania rzeczywistości, być może tylko lokalnie, ale jak to jest w mądrym przysłowiu: ziarnko do ziarnka… Nie chodzi o definitywne odpowiedzi na pytania, ale pewne inspiracje, które pociągną dalej w szukaniu tych wartości, które są nam tak potrzebne. Czasami trzeba zostawić pytanie bez odpowiedzi i pozwolić mu nas niepokoić. Każda z osób, które prezentuje w niniejszej publikacji, robi coś, w czym stara się być najlepsza. Czy to będzie specjalista od Ojców Pustyni i główny redaktor pierwszego, polskiego tłumaczenia Filokalii; profesjonalna pani kaligraf, świetny fotograf i dziennikarz, czy też doskonały mówca, który dzięki słowu potrafi wpływać na tysiące. Znam wielu, którzy „oklapli”: mechanizm przeplatany kieratem w wykonywaniu codziennej pracy, zdusił wszelką świeżość spojrzenia i otwartość na nowe. Kiedy pytam: dlaczego nie zajmiesz się czymś dodatkowym, czymś twórczym? Oni mają gotową odpowiedź: Nie mam czasu. I tyle, po co drążyć temat, który zamknęli lata temu. Ich strata, choć szkoda. Moi rozmówcy, to osoby, którym się chce. Nie poddają się w zmaganiach z rzeczywistością i z walką toczoną wewnątrz samych siebie. Oni też nie mają czasu, rodzina czeka, praca wymaga, wspólnota oczekuje, każdy z nich ma swoje słabości, które raz po raz przeszkadzają. Ale powtórzę to jeszcze raz: PASJA i CHĘĆ tworzenia napędza ich talenty. Paradoksalnie to, co robią, tworzy efekt reakcji łańcuchowej – profesjonalizm i zdrowe podejście – przysparzają im coraz więcej projektów, inicjatyw. Krótko: ludzie ich potrzebują. Wiem jedno: jeżeli robisz coś z pasji, nie jest to w żadnym wypadku coś „ciężkiego”, co przerasta nasze możliwości. W takim układzie jesteś w stanie wziąć na siebie jeszcze więcej, bo zwyczajnie to lubisz. Gdy patrzę na niektórych męczenników systemu, którzy prześlizgują się między kolejnymi godzinami w pracy, strach przejmuje widząc ich kondycję – ciągłe niezadowolenie, apatia, a w najgorszym razie depresja. Ale czy to takie trudne, aby znaleźć sobie jakiś niewielki przyczółek, w którym realizuję samą/samego siebie. Wydaje się, że jest to dobra praktyka – znalezienie sobie takiej twórczej przestrzeni. Może nie będzie to od razu forma zarabiania pieniędzy, ale stanie się to pewną odskocznią od codziennego mechanizmu i kieratu – dom – rodzina – praca. Wydanie Pierwsze, 2017 ISBN 9788373547261 Oprawa Miękka Format 145x205 Stron 254 z0nQS. 325 287 398 413 355 213 365 193 129